Τι ξέρουν οι πιλότοι και δεν λένε ποτέ στους επιβάτες;

Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο, που δημοσίευσε το «Εθνος», αφορά στους Αμερικανούς πιλότους και σ’ όλα αυτά που δεν θα έλεγαν ποτέ στους επιβάτες τους.Το θέμα έγινε από το κανάλι του ABC σε συνεργασία με το ιστορικό περιοδικό Reader's Digest, στο πλαίσιο της σειράς εκπομπών «13 πράγματα που δεν σας λένε οι ειδικοί». Μεταξύ άλλων, καταγράφηκαν οι εξής απαντήσεις από τους πιλότους κορυφαίων παγκοσμίως αεροπορικών εταιρειών: Συνεχώς πετάω με πίεση να βάζω λιγότερα καύσιμα από όσα με κάνουν να νιώθω ασφαλής. Οι εταιρείες κοιτούν το αποτέλεσμα, και θέλει καύσιμα για να μεταφέρεις καύσιμα. Μερικές φορές όταν έχεις ακριβώς όσα χρειάζεσαι και πέσεις σε καταιγίδα, ή καθυστερήσεις, ξεμένεις και πρέπει να πας σε άλλο αεροδρόμιο. 

Μερικές φορές οι εταιρείες δεν προβλέπουν καν διαλείμματα για να φάμε. Ετσι, προκαλούμε καθυστερήσεις μόνο και μόνο για να βάλουμε κάτι στο στόμα μας. Λέμε στους επιβάτες μόνο ό,τι χρειάζεται να ξέρουν. Δεν τους λέμε αυτά που θα τους τρομάξουν, όπως «κυρίες και κύριοι, είχαμε βλάβη στον κινητήρα» ακόμη κι αν είναι αλήθεια. Οι Αρχές δίνουν τόσο μεγάλη έμφαση στην ταχύτητα, ώστε δεν μπορούμε να καθυστερήσουμε μία πτήση, ακόμη και αν περιμένουμε 20 επιβάτες από άλλη πτήση που έχει καθυστερήσει ελάχιστα. Η αλήθεια είναι ότι εξοντωνόμαστε. 

Οι κανόνες εργασίας μας προβλέπουν ότι μπορεί να δουλεύουμε ως 16 ώρες αδιάκοπα. Αυτό είναι πολύ παραπάνω από ό,τι για τους φορτηγατζήδες. Και αντίθετα με αυτούς, δεν μπορούμε να παρκάρουμε για λίγο δεξιά στο επόμενο σύννεφο και να ξεκουραστούμε για λίγο. Μερικοί κανόνες είναι ακατανόητοι και σε εμάς τους ίδιους. Οπως όταν είμαστε στα 39.000 πόδια και πετάμε με 640 χλμ. την ώρα σε ένα αεροσκάφος που μπορεί να συναντήσει αναταράξεις ανά πάσα στιγμή, αλλά οι αεροσυνοδοί μπορούν να γυρνούν γύρω γύρω μοιράζοντας καυτό καφέ και κρουασάν. Εάν όμως τροχοδρομούμε στην άσφαλτο του διαδρόμου με 10-15 χλμ. την ώρα, πρέπει να είναι δεμένες στα καθίσματά τους σαν να τρέχουν σε ράλι. 

 Τα δύο χειρότερα αεροδρόμια στις ΗΠΑ είναι το διεθνές αεροδρόμιο Ρίγκαν στην Ουάσιγκτον και το Τζον Γουέιν στην Καλιφόρνια. Ειδικά το δεύτερο, λόγω όλων των πλούσιων που μένουν εκεί κοντά, σου επιβάλλει άλλους κανόνες απογείωσης-προσγείωσης, κατά τις οποίες πρακτικά μετατρέπεις το αεροσκάφος σε βαλλιστικό πύραυλο. Μερικά αεροδρόμια με μικρό διάδρομο καθιστούν αδύνατη μία ομαλή προσγείωση, όπως το Τζον Γουέιν, το Τζάκσον Χολ στο Ουαιόμινγκ, το Μίντγουεϊ του Σικάγο και το Ρίγκαν. Μπορεί να φοράω στολή, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ξέρω τα κατατόπια στο αεροδρόμιο. 

Πηγαίνουμε σε τόσο πολλά που βασικά δεν έχουμε ιδέα. Συμβαίνει πολύ συχνά να έχουμε καθυστέρηση λόγω καιρού και στο αεροδρόμιο αναχώρησης ο καιρός να είναι καλός. Ύστερα ένας επιβάτης λέει ότι πήρε τηλέφωνο και στο σημείο προορισμού και του είπαν ότι και εκεί ο καιρός είναι καλός, με ύφος σαν να αποκαλύπτει κάποια συνωμοσία. Είναι ο ενδιάμεσος χώρος στον οποίο υπάρχει η καταιγίδα... Εσύ μπορεί να πήρες ένα εισιτήριο μίας εταιρείας, να πήγες στο αεροδρόμιο και να επιβιβάστηκες σε ένα αεροπλάνο με παρεμφερή επωνυμία, αλλά πολύ συχνά είσαι σε κάποια περιφερειακή αεροπορική εταιρεία. Οι μικρές εταιρείες δεν αναγκάζονται να υπακούν στις αυστηρές προδιαγραφές των μεγάλων, διεθνών αεροπορικών εταιρειών. 

Οι πιλότοι τους δεν έχουν την ίδια εκπαίδευση και εμπειρία και το κοινό απλώς δεν το ξέρει. Τις περισσότερες φορές, η προσγείωση τεκμηριώνει την ικανότητα του πιλότου. Εάν θέλετε να πείτε κάτι κατά την αποβίβαση, πείτε «ωραία προσγείωση». το εκτιμούμε πραγματικά. Όχι δεν είναι η φαντασία σας. Οι αεροπορικές εταιρείες έχουν ενσωματώσει και λίγη... καθυστέρηση στις προβλεπόμενες ώρες άφιξης, για να έχουν συνολικά καλύτερες επιδόσεις. Ετσι, λένε π.χ. ότι μία πτήση διαρκεί δύο ώρες, όταν χρειάζονται μία ώρα και τρία τέταρτα. από την σελίδα του Facebook "Omorfa taxidia"