10 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ:ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ

Στις 10 Δεκεμβρίου η Παγκόσμια Ημέρα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων γιορτάζεται και πάλι σε ανάμνηση της υπογραφής της Παγκόσμιας Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που έγινε από τη γενική συνέλευση του ΟΗΕ, στις 10 Δεκεμβρίου 1948. Όραμα των εμπνευστών της, ήταν ένας κόσμος με δικαιώματα και ατομικές ελευθερίες χωρίς διακρίσεις και περιορισμούς. Με αφορμή τον επετειακό εορτασμό και κάνοντας μια αναδρομή στους ανθρώπινους πολιτισμούς μπορούμε να διαπιστώσουμε από την αρχαία κλασσική αρχαιότητα ότι η ανθρώπινη αλληλεπίδραση κινείται ανάμεσα σε δύο πόλους στη “φιλότητα”, που περιλαμβάνει όλες τις δυνάμεις που ενώνουν τους ανθρώπου και το νείκος, που αφορά τις δυνάμεις που τους χωρίζουν.

Τα συναισθήματα θυμού και φόβου βρίσκονται στους πόλους της αντιπαλότητας και της έχθρας, ενώ τα συναισθήματα αγάπης ενώνουν δημιουργικά τους ανθρώπους και είναι οικουμενικά. Όλοι αγωνιζόμαστε για μια ζωή μέσα στην οποία η έμφυτη αξιοπρέπεια και η αξία κάθε ανθρώπου θα τυγχάνει σεβασμού και προστασίας.

Οι σύγχρονες όμως κοινωνίες βιώνονται ως κοινωνίες γενικευμένης απειλής. Η βία έχει πολλά πρόσωπα. Ένα από αυτά είναι κατά των γυναικών και των παιδιών το οποίο είναι σύνηθες φαινόμενο, που όμως παραμένει εφτασφράγιστο μυστικό καθώς ο φόβος είναι το αντίδοτο κάθε σωματικής βλάβης.

Η ανοχή της βίας και της κακοποίησης από τις τοπικές κοινωνίες καθώς και η ντροπή και οι ενοχές των θυμάτων εμποδίζουν τις γυναίκες-θύματα βίας να αναζητήσουν βοήθεια. Ακόμη όμως και στο ποσοστό που κάποιες από αυτές τολμούν να κοινοποιήσουν το πρόβλημά τους, βρίσκονται αντιμέτωπες με ένα περιορισμένο δίκτυο κοινωνικών υπηρεσιών, φορέων και ειδικών επαγγελματιών αλλά και με ένα μεροληπτικό - τις πιο πολλές φορές - σύνολο κοινωνικών αντιλήψεων και στερεοτύπων που κάθε άλλο παρά βοηθητικά τοποθετείται απέναντι στο πρόβλημα.

Είναι καιρός να προβληματιστούμε γύρω από την αναγκαιότητα της συνειδητοποίησης του προβλήματος της βίας εξετάζοντάς το από την σκοπιά της ουσιαστικής εμπλοκής της πολιτείας τόσο μέσω της εφαρμογής παρεμβατικών στρατηγικών και δράσεων όσο και μέσω της αξιοποίησης ανθρώπινου δυναμικού όπως π.χ. από ειδικούς οι οποίοι φαίνεται πως έχουν να παίξουν ένα σημαντικό ρόλο στην αντιμετώπιση του θέματος αυτού.

Η ενδοοικογενειακή κακοποίηση κατά των γυναικών και παιδιών είναι μια από τις σοβαρές καταπατήσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων καθώς διαπράττεται, όχι από ξένους αλλά συνήθως από μέλη της οικογένειας, ανθρώπους εμπιστοσύνης, έχοντας επιπτώσεις στη σωματική και συναισθηματική τους υγεία και υπονομεύοντας την αυτοεκτίμησή τους. Στις χειρότερες περιπτώσεις αποτελεί απειλή για τη ζωή, όταν γυναίκες δολοφονούνται ή αυτοκτονούν από απελπισία. Η αντιμετώπιση του φαινομένου της βίας κατά των γυναικών είναι ζήτημα υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ζήτημα πολιτισμού,

Σε ένα κράτος δικαίου αποτελεί ευθύνη αλλά και υποχρέωση όλων μας να πολεμήσουμε για την εξάλειψή του με οποιοδήποτε τρόπο και κόστος. Τέλος στόχος όλων μας είναι να ομαλοποιήσουμε ακόμα μια δυσάρεστη κατάσταση η οποία μεσούντως της οικονομικής ύφεσης διογκώνεται. Ο λόγος γίνεται για τη παράνομη μετανάστευση στη χώρα μας που διοχετεύεται στην αγορά ως μαύρη εργασία. Για τους εργαζόμενους, τόσο τους Έλληνες όσο και τις εκατοντάδες χιλιάδες των νόμιμων μεταναστών, η παράνομη μετανάστευση και η συναφής με αυτή, μαύρη εργασία είναι οι υποχθόνιοι αντίπαλοι της ανθρώπινης αξιοπρέπειας καθώς οι παράνομοι μετανάστες πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης, προκειμένου να μην απελαθούν.

lydiamouzaka.gr